Zaobserwowane.

{przeczytać tekst do końca, to dla wielu himalajski wyczyn}
Smutne, beznadziejne, ale chyba raczej powinnam napisać i podkreślić; prawdziwe. Nieudawane, niczym się nie wyróżniające, a tym bardziej szczere i niestety bolesne dla wielu- chce się wykrzyczeć; dla bardzo wielu osób. Czym jest ona, starość? - nieszczęśliwa, osamotniona, ale bywa też zdecydowana i odpowiedzialna. Jednak odpowiedzialna dla której strony medalu? - Dla brutalnie postawionej przed oblicze niepewności finansowej, napięcia i fałszu- z dupy wziętej poprawności macierzyńskiej? Kurwa! ja pierdolę! Ludzie, co z wami? Matka/ Ojciec-  na skraju wyczerpania psychicznego, fizycznego i moralnego, a wy, mówicie, że chuj! -da radę, twarda zawsze była! I twarda pozostać powinna, nie poddawać się, iść do przodu.  Poradziła sobie z ósemką to i z  codziennym życiem da radę. Hmm. Tylko, że z tą ósemką ,,osrajstwa'', gówniarstwa i oszołomstwa -Ona sobie poradziła, a Wy? - Wy sobie kurwa!, nie radzicie,  z Nią jedną. Wstyd! 

Przeraża was to, z czym Ona miała przez połowę, i dalej momentami ma do czynienia. Czynsz, woda, której nie oszczędzaliście, ścieki, które lały się o każdej porze dnia i nocy. Prąd, z którym Ona walczyła, byście mieli bez ograniczeń, mimo, że  nie płaciliście go. Ciuchy, które podobały się lub nie[ zazwyczaj bywało to tak; coś ty k...kupiła? nie włożę tego] Jedzenie, które przygotowywała z niezwykłą pieczołowitością i wręcz zjawiskowym oddaniem- traktowane było niczym żer dla bydła. 

Bydło ma to do siebie, że zje z szacunkiem to, co mu podasz, dzieciak ma w głębokiej dupie. Obsmaruje cię w necie, wyszarpie z lodówki, co się da, ale nigdy nie pochwali. Osamotniona ona, będzie rozmyślać. Będzie błądzić i dumać, ale do głowy jej nie przyjdzie, że dzieciak nasrał jej na sam czubek jej mózgu, serca i godności. Ktoś kiedyś zacytował; ,,Szczęście to dobre zdrowie i krótka pamięć'', a ja dodam, że trzeba jeszcze umieć postawić granice, żądać tak, jak one wcześniej. Tupnąć q...nogą, choć ciężko tę nogę ruszyć- łatwo powiedzieć. 

Ósemka czy piątka, a nawet i jedno, potrafi często zniszczyć nam, rodzicom życie. Zwykle bywa tak, że to najbliżsi burzą nasz ład i porządek, to oni gnębią i zniewalają. Bliscy naszemu sercu wyzyskują nas na maksa, obrażają, a często też skłócają. [jednak- bywają cudowne wyjątki] -Nie byłabym sobą, gdybym nie napisała o ranach i razach, tych psychicznych, które przytrafiają się tu i ówdzie. 

Noworoczne spotkania, podsumowania ubiegłego roku dały sporo do myślenia. Wywarły ogromne pokłady niewzruszonych do tej pory litości, ale również wściekłości. Ktoś powie; świat oszalał! a ja odpowiem; To my zdziczeliśmy, to my zobojętnieliśmy do tego stopnia, że wydaje nam się, że jesteśmy {tu za przykład trudno obecnie kogokolwiek podać, jednak zaryzykuję}...królem Anglii czy abdykującą królową Danii. {pępkiem świata} My, staruchy, nie mamy prawa głosu, nic nie wiemy i niczego nie potrafimy. No, chyba, że posiadamy sporo kasy i gest- wtedy dzieci niczym pisklęta po wykluciu, patrzą nam głęboko w oczy. 

Niejedna łza, niejedna myśl, oto życie.
Osoby, z którymi poruszyłam dany temat, są zdruzgotane i cierpiące. Jeszcze mają dobrze płatną pracę, na tę chwilę nie potrzebują wsparcia, ale co je czeka za kilka, kilkanaście lat? Czy ktoś z tej ósemki, czwórki czy jedynki poda kubek z herbatą, położy swe ręce na tych obolałych, rodzicielskich? Najlepiej, gdybyśmy zeszli z tego świata już, natychmiast! Zostawili umeblowane mieszkania, domy, konta bankowe. Przeszkadzamy, co niektórym, nadużywamy ich czasu, dzwoniąc i pytając; Co u ciebie dziecko? Niejednokrotnie o tym TU, pisałam. Wszystkie podobne, mniej lub bardziej teksty znajdziecie w archiwum, wystarczy kliknąć jakieś hasło w rubryce; szukaj. Mimo wszystko, smutne i żenujące jest to, że w naszym kraju nie ma dostępu do pewnej, sprawczej pigułki. Jest potrzebna tak samo, jak in vitro czy zalegalizowanie związków partnerskich tej samej płci ... i jedyne co pozostaje na koniec to ... wysłuchać tego utworu ...