Pieska chcę.

Na zdjęciu krowa, daje mleko, placki i jest przyjaźnie nastawiona do tych, którzy są wokół niej. Spolegliwa i niezwykle ułożona jest krowa. Jednak miało być o piesku i będzie. W 2017,2018,2019 wspominałam TU o cywilizacyjnych nowinkach, o halach produkcyjnych zamykanych na zawsze. O ludziach, którzy wszczepiają sobie w ciało wszelkiego rodzaju czipy, czujniki i wynalazki. Jeszcze mało nam bodźców, doznań i emocji. Dziś o pieskach, ale nie o takich, które są żywe, podjadają nam z talerza. Trzeba iść z takim, do sąsiada pod krzaki, by piesek mógł strzelić klocka. Za moment zapragniemy kundelka inteligentnego, niegłodnego, niesrającego, nieupierdliwego, niechorowitego, ale stalowego buldożka, wyżełka czy wilczurka. Zaprogramowana psina, to co innego, będzie nas bawił, lizał i słuchał- o takiego psa właśnie chodziło, uff, jaka ulga.
 

Ten on, nie mój, zbierałam kwiatki lipy na zimowe herbatki i podszedł do mnie, grzeczny, ułożony. Psy zawsze były w moim życiu, w dzieciństwie miałam [rodzice raczej] wilczurka Sabę, czarnego jak diabeł Morusa, był biało-rudy Łatek, ale to były zwierzęta przydomowe. Niezwykle szczęśliwe z natury, posiadały swe miejsce, miskę i obowiązki[bez tych nawet człowiek głupieje] Dziś nie pragnę pieska, bo świat zwierząt zdziadział, zmarniał i nie wyobrażam sobie, by pies jadł z mojego talerza, razem ze mną. Z każdego miejsca na świecie wyłazi zwierzak, taki piękny, fotogeniczny, najlepiej jest, gdyby czymś zaskakiwał[śpiewał, tańczył] Wszystko dla zysku, lajków i aprobaty, a nic od serca. Kochamy je, [są wyjątki] przeszkadzać nam zaczynają psie rozterki i potrzeby. Prawa zwierząt wyżej niż człowieka. Ups.